Sånn

Snøen fell og dekkjer til, men altfor, altfor lite. Når flaumen kjem og riv eit lag av jorda, tar han ikkje med seg det du vil bli kvitt.

I begge endar av den første kaffekoppen, i pendlarfjesa på perrongen, i ditt eige, ubarberte ansikt: Alle stader herskar kjensla av å ha det sånn. I det du skriv og seier, i alt du les og høyrer, som ein dupp som flyt i glaset ditt: Alltid er det sånn du møter.

Sånn ser dagar ut som manglar botn. Sånn er lyden av nålene som fell igjennom deg. Sånn er ulinga frå kulturen. Støyen inni deg er også sånn. Sånn er smaken som aldri forsvinn, eller kanskje lukta av ein skit i barten. Sånn er kjensla av at kvar ein del på kroppen din er knulla sund frå alle kantar, pult i tusen knas, fucked i fillebitar, gjort til offer av eit ukjent og usynleg vesen. Sånn er kjensla av at det skal skje igjen. Eit ekstra syndefall vart deg til del. Sånn er tid og rom fylt opp med døde metaforar.

Med eit klynk som ditt kan verda ta slutt. Måtte vegane snø ned og annan infrastruktur bli tatt av ras. Når kjensla av å ha det sånn blir større enn du rommar, skal landskapet forsvinna, og du skal drukna i ei dyne. Gøym deg for tanken, snik deg unna, rug på sånn i eit språklaust reir. Vent på snø og vinter. Og endeleg ein dag kan sånn-kjensla luftast ut. Da skal du flykta innover i skogen, finna at du er i slekt med rotvelt og med skred. Så kjenner du ein dag, kan henda, at noko er annleis på eit vis. Iallfall ikkje sånn.