Pastill

Menneskehannen tar ein pastill. Han børstar flasset frå skulderputene, kremtar, reiser seg og går opp på podiet. Menneskehannen kjem med eit bod om glede, kan han forklara.

(Sanneleg seier eg dykk: Der nede i kroken står grillen. Grillen er alt god og varm, og her er vatnet som straks skal forvandlast til noko enda betre. For eg har stelt i stand til denne festen fordi eg mest av alt ønskjer at vi kan vera glade i lag.)

Menneskehannen tar hatten av hovudet. Han smiler lurt til forsamlinga og stikk neven ned i hatten. Han fiskar opp ei rotte. Forsamlinga ler. Menneskehannen er ein skøyar. Men sjølv ser han berre forvirra på rotta. Kor er duene? Kor er haren? Kor er grisen som skulle steikast heil?

Han prøver igjen. Også denne gongen fiskar han opp ei rotte. Han slengjer rotta til sides, og ho piler vekk og gøymer seg bak klaveret. Han er tydeleg irritert. Han krafsar på innsida av hatten, men det som dukkar opp, er enda ei rotte. Han bit tennene saman, han murrar sint og vrengjer hatten sin. Han ristar hatten, slår han brutalt mot låret, kakkar på den maltrakterte bremmen. Og rottene renn ut.

Frå hatten som han skulle hala grillmat, potetsalat, guacamole mv. ifrå, marsjerer det ein hær av rotter. Han brøler fortvilt, og i munnen hans dukkar kakerlakkane opp. Frå menneskehannens gap veltar krypa som forheksa oppkast.

Slik er det når eg vil gi dykk del i det som er godt. Om de svelt, har de alltids rotter de kan eta.