Kakerlakk

Kvite puppen utom stakken,
rumpa berr mot våte bakken;
ein med pikk og utan skam
bakom dassen tok den fram,
søkte mot eit fuktig hòl lik kakerlakken.

Dessert

Ein krøll av dynetomt trekk – eit forkasta skinn i fotenden av senga. Eg har vippa det heilt av, men sveittar likevel. Det er altfor varmt til å ha noko over seg no. Sommaren kjenner ikkje sine eigne grenser og fyller rommet som ein klam dessert. Eg svever over madrassen. Roterer om min eigen akse. Du er også uroleg. Lufta vi pustar, er til å tyggja.

Til og med eselet i nabohagen, høyrer eg, synest at det er for varmt. Det prustar og sparkar i bakken iblant. Eg har i det minste vatn. Eg plantar den eine handflata i madrassen og løftar overkroppen som ein doven orm. Eg strekkjer meg over kroppen ved sida av meg og grip etter vassflaska på nattbordet. Ho sukkar, og eg høyrer at det ikkje er eit sukk frå eit sovande menneske. Eg er like over henne og ser at ho opnar auga. Ho strammar leppene til ein grimase – eit tafatt smil. Eg speglar uttrykket hennar. Dette handlar om ikkje å få sova.

«Vad vill vi egentligen med varann?» spurde ho. Närhet till en annan människa, tenkte eg – også dette på svensk. «För dig kunde jag lika gärna vara vem som helst,» heldt ho fram.

Vi låg på rygg og kikka i taket. Middelhavet utanfor er eit stille, brummande orgelpunkt heile natta igjennom. I ein luftigare oktav plystrar mopedane forbi, med ujamne, stadig lengre mellomrom. Det slamrar i døra hos ein granne.

Eg sette flaska til leppene, fylte fjeset med vatn og grov det ned i magen hennar. Eg heldt henne fast, spissa munnen og sleptte laus ein storm frå lungene – store, kilande bobler. Ho hiksta, byksa rundt og protesterte. Vi lo så det skrangla i innvollane.

Vatnet oversvømte navlen og rann utover hoftene. Så låg vi med kvarandre enda ein gong.

Induksjon

Eit lysare felt på himmelen i aust
gir støtte til hypotesen om
ein morgon
som ikkje gir opp.
For du skal alltid vakna
til framhald og ei evig sol – ja, til uhindra liv!
Slik tenkjer ein gjerne når metoden er induktiv.

Tung/lett

Han slo blikket ned.
Han hadde eit flygel i kvart auge.

Dauv og stum

Åh, så vakkert allting kunne vera –
om eg berre var dauv!
Om eg kunne flyta på dagslys og lukt
og tenkja på lufta som meir enn eit tomrom,
om eg verkeleg sansa handa som eg trykkjer,
og kjende pusten til menneska i nakken min,
men slapp å høyra
at dei er idiotar!

Ta-di, dam-ta-ri-ta!

Så vakkert allting kunne vera –
om eg også var stum!
Om eg kunne byggja høge tankemurar
og bu ein stad der løgner ikkje kjem til uttrykk,
om eg kunne smi ei glødande sanning
og dømma myndig om folk og fenomen!
Om eg ikkje kunne vita
at det vakre som er mitt,
kan seiast like stygt som alle andres.

Ta-di, dam-ta-ri-ta!

Rest av vatn

Slo med spolen,
skar handa mi med kanten av ein finne
– pressa ein rest av vatn gjennom gjellene.
Sprella, kasta seg rundt
i eit rasande håp
om ei elv som flyt tyngre
mot eit hav meir definitivt
enn begge oss.

Straum

Deg, deg, deg, og deg. Kvar og ein og kvar for seg blir dei synlege når dei kjem imot meg på perrongen. Som fiskar vakar i vatnet. Ansikta er kronblad mot ei mørk og fuktig grein.

Drøv

Kveg løftar klauven matt frå tastaturet. Han stiller seg ved vindauget. Vrengjer globusauga. Dirrar som fangar i eit nett av usagte samanhengar. I ein annan etasje, også aleine, speler Kvige sørgefløyte. Vegger og dører skjelv til tonar tunge av individualitet og lengsel. Kveg høyrer og tenkjer. Han plantar blikket i taka over byen, drøymer om gras og somrar som enno er ubekymra lange. Han ser for seg lykka, utygd, nærande, opp og ned, omatt, stadig gjentatt, grønn tvers igjennom, mellom mage og svelg.

Dromedar

Det finst ein stad der dei som jobbar og bur, ikkje tar høgde for at menneska er som dei er. Ute er det pistrande kaldt. Vêret ramlar inn som store, våte klossar. Dørpumpa har ikkje fungert så lenge eg kan hugsa. Folk kjem og går, kjøper kaffe, låner nøkkelen til do, ser til ei barnevogn. Dei fleste lukkar etter seg.

Ein heilag stad

Ein heilag stad, ikkje langt frå Voss, skal snøen falla heile levetida mi igjennom. Tørr og knitrande still skal den dekkja jorda lik den herlegaste død. Måtte stader som dette bli større og fleire, uforstyrra av vår mørke intelligens. Der verda kan bli rennande og grønn, så kvit igjen.

Nattland II

Baklengs i biografien finst ein annan by – eit Shangri-la eg reiser til i søvne. Der er landskap som lagrar barndom og intakte håp. Drøymde stader følgjer reglar i ein utopisk økonomi.

I nattlands nirvana er menneska uskadelege for kvarandre. Dei driv vekselbruk med broccoli og hestehov, og verdset både pynt og nytte. Dei ernærer seg på ein diett med rikeleg av fiber og vatn, og i skrittet luktar dei mildt vanilje.

Fjerten eg sleppte i heisen hit ned, har lokka til seg folk frå mellometasjane. Langs vegen attende står det nye fasadar. Det er ein annan stad eg flyttar til.

Mørke strek av asfalt rissar opp figurar eg skal leva inne i. Kan vi kle opp vilkåra som omgir oss? Ta med fargar og tekstur. Grav fram stranda under reguleringsplanen. Eg har restar av kjærleik og vil laga ein collage av liv i lag med deg.

Nattland I

I klagemåla mot det som finst i vaken tilstand, har eg sjølvsagt rett. Nestekjærleiken er lokal, gatene for breie, lufta grå og full av støy. Borgarane sit for mykje inne, og eigedomsmeklarane har balletak på estetikken. Menneska har bytta draumar mot konsum. Eg sjølv er altfor gretten.

Hepatica nobilis

Blant legghår og skjegg veks blåveisen fram. Hestehoven sprengjer seg opp gjennom asfalt og er gul i ei verd som var grå. Gartnaren kultiverer og klassifiserer, teiknar meiningsfulle grenser for menneskehannens revir. Eit nytt repertoar av samanlikningar skal gjelda no når det er vår. Nokre bruker namn som Hepatica nobilis der eg knapt såg at det var liv.

Slummer

Haight-Ashbury – eg veit ikkje sikkert kor det er. Eg går gjennom Castro og tenkjer ingenting spesielt. Timothy Leary, magien din er veike greier imot morgonskodda. Disen frå havet gjer meg akkurat så døsig som eg ønskjer. Eg søv vekk heile ferien og gløymer å gå på fest.

Frå vakne timar hugsar eg ein sykkeltur, eit rundstykke med masse pålegg, bønnespirar, sterk sennep, lobbyen i eit hotell. Ein tiggar som skulle ta ein buss. Bratte bakkar. Elektromotorar med dreiemoment som gjer dei uavhengige av gir.

Lagring

Arkivaren tenkjer på arkeologar i framtida, brannmannen på englar, havet vil bli damp og skyer, regnet vil vera hav. Eg pønskar ut stillingar å liggja i skulle eg bli offer for eit nytt Pompeii. Mo i Rana kan brenna. Datalagringsdirektivet er ein avgud med demens.